Als een blok ben ik gisteren in slaap gevallen en tot half zes heb ik vanochtend uitgeslapen. Op de weg was het weer afgrijselijk druk, net als gisteren, hier op 't eiland. Van genieten komt weinig. Ik ben op pad om de pont naar Cres te halen. Dat lukt, ik kom aan als de pont ook net aankomt. Tijdens het varen kom ik even bij, bovenop het voordek kan ik genieten van de overtocht.
Het fietsen op Cres blijkt loodzwaar. De kust is vreselijk steil. De weg loopt boven over (op 600 soms meter) en ik moet een paar keer van de kust omhoog klimmen. Ik rij stevig door om de pont van 13:00 uur te halen, ik weet niet of er nog een volgende gaat. Rond half één ben ik bijna op het hoogste punt. De afdaling lukt binnen de 20 minuten, de pont is net aan het laden en met trillende benen en misselijk van de uitputting rij ik aan boord.
Eenmaal op 't vasteland van Istrië mag ik meteen weer tegen het kustgebergte op. Hier in de volle zon even rusten is ook geen pretje, doorgaan maar dus. Na drie kwartier ben ik boven en kan ik geleidelijk afdalen naar twee cappuccino.
Na de rustpauze fiets ik op 't heetst van de dag verder, tegen de 40°C in de volle zon. In de klim raakt de motor oververhit en stop ik telkens bij elk plekje met schaduw om bij te komen.
Na vieren zakt de temperatuur tot 35°C en kan ik weer doorrijden. Ik fiets tussen de bossen over glooiende binnenwegen naar Žminj. De wegen zijn vrijwel verlaten, gelukkig maar want er wordt hier niet erg fietsvriendelijk gereden.
Via het mooie Limski fjord bereik ik om half acht en na 123 kilometer Vrsar, het vakantiedorp uit mijn jeugd.
Ik kampeer voor de verandering op Porto Sole.
