Rustdag in Vrsar

Voettocht met jeudgherinneringen

Vandaag neem ik de tijd om het dorp te verkennen en te vergelijken met dat uit mijn herinnering. De straatjes de huizen de winkels, de kraampjes, de eethuisjes, de meeste zijn er nog. Wat verdwenen is, zijn de vissersboten, de haven lijkt een jachthaven te zijn geworden. Wat ook anders is, is de ongelofelijk grote horde toeristen die het dorp overspoelt. Ik bezoek de oude camping, Turist nu Orsera, en dwaal mijn herinneringen af voordat ik terug ga en mijn boodschappen doe.

Vanmiddag is het uitrusten geblazen. Ik wissel zwemmen in de zee af met luieren op het rotsplateau. De zee is heerlijk, warm en helder. Maar waar zijn de zee-egels naartoe? Ik val bijna in slaap als ik even in de zon lig, zo moe ben ik van het fietsen van de afgelopen dagen. Roodverbrand zal ik vanavond de slaapzak in moeten.

's Avonds blijkt het feest, op de enige avond dat er geen vast programma was. Buffet en live muziek tot laat. Dat wordt een korte nacht maar wel gezellig. Dat zullen de meiden ook vast leuk vinden als ik hier over een paar weken met de kinderen kom.

Ik besluit om de volgende dag verder te fietsen. Hoe moe ik ook nog ben. Het verblijf hier is vreselijk duur (ik heb wel een plek waar mijn tentje 15 keer op past) en voor een fietser nauwelijks interessant.

Welterusten.