Al vroeg in de ochtend sta ik op om op pad te gaan voor de eerste rit. Eerst nog zet ik de fiets in elkaar, ziezo rijden maar. Oei, ik zie dat ik m'n spaakmagneetje vergeten ben, dan maar geen snelheid en afstand op m'n fietscomputer.
Ik laat het berglandschap achter me. Na een rustige weg kom ik al snel op een drukkere weg bij Jesenice. Even verderop probeer ik de landwegen, die zijn helaas onverhard. Maar wat erger is, er zit speling op mijn achtertandwielen en het gereedschap om de sluitmoer aan te draaien heb ik thuis gelaten. Dan toch maar weer over de drukke weg, naar Lesce. Daar vind ik een fietsenmaker. Hij draait m'n cassette strak aan en zet een spaakmagmeetje in m'n voorwiel. Van betalen wil hij niet weten.
Na een kleine omzwerving kom ik weer terug op een rustigere route. Ik mag lekker klimmen en dalen door bossen en langs rivieren.
Vanaf Kranj heb ik weer even de drukke maar wel vlakke weg die me langs het vliegveld bij Brnik brengt. Na het kortstondig storend drukke verkeer wordt het richting Kamnik weer heerlijk rustig. Ik kan weer genieten van de omgeving, de dorpjes en het fietsen.
Eenmaal Kamnik voorbij wordt de weg wat meer glooiend, verkeer is er nauwelijks meer, zeker niet als ik afsla richting Gornji Grad. De weg begint flink omhoog te lopen. Ik moet af en toe even rusten maar uiteindelijk kom ik bij de afslag die naar Luče leidt. De weg ziet er te slecht uit en het vrouwtje van het huis op de hoek kan er ook niet meer van maken. Een modderspoor waar volgens de kaart een verharde weg over de bergpas moet lopen. (Later zal ik erachter komen dat er even voor de top een verharde weg over de bergpas naar Luče loopt). Ik besluit richting Varpolje te fietsen. Na een kleine 2 uur klimmen (en rusten) bereik ik om vier uur de Črnivec op 902 meter hoogte.
Nu maar afdalen, mijn nieuwe banden (CST Sensamo speed) doen het geweldig, ze zijn breder dan dat ik gewend ben maar ze rollen licht -vooral bergaf en wind mee- en blijven goed op de weg in de haarspeldbochten in de afdaling.
Ik zoef door Gornji Grad en even later rijd ik via een (goede) onverharde weg door het bos.
Ik vind kamp Menina en zoek een plekje voor de tent. Midden op het kampeerterrein staat het restaurant. Daar, maar ook over hele terrein, hoor ik landgenoten op volume naar elkaar blaten. Ik pak m'n tent weer in en fiets verder, er moet verderop nog een kampeerterrein zijn. Na nog een half uurtje fietsen vind ik dat, aan de overkant van de rivier en heerlijk rustig. Dit maakt alles weer goed.
Na 114 kilometer staat mijn tent op Kamp Savinja bij Spodnje Pobrežje ob Savinja.
