Poesta en paprika

Geen binnenbanden heb ik meer over en nergens waren ze te koop. De banden die er nu in zitten zijn nog goed, dus hopen maar. Bij de grens keek men wat vreemd naar mijn paspoort.

De Hongaarse douanebeambten accepteerden mijn doorlopen visum pas na een half uur gezeur.

Eenmaal op de fiets bleek de inspanning van de afgelopen dagen toch te veel geweest te zijn, ik kwam geen streep meer vooruit. Aan de route lag het niet want die was vrijwel vlak. Om drie uur heb ik wat gegeten, nog geen drie gulden voor een warme paprika maaltijd met paprika soep.

Na het eten ging het iets beter en kon ik toch weer genieten van het Hongaarse glooiende landschap. Akker wisselden elkaar af, links en rechts van de slingerende wegen, zelfs een verdwaald bos passeerde me.