Na de echte koffie van Marija ga ik met zware benen op pad. Door de bossen, heuvel af en even bij het meer kijken. Op de vroege zondagochtend fiets ik door een rustig Lokve waarna ik de route naar Mrkopalj vind. Het eerste stuk ken ik nog van twee jaar geleden, op pad via Fužine naar Krk.
Na de heuvel over, fiets ik door een vallei omringd door heuvels en bossen. Voorbij Mrkopalj, bij Tuk zal het asfalt ophouden, een beproeving voor de fiets. Bij het planinarski dom word ik nog gewaarschuwd voor bospad en beren, deze Velika Kapela is hier nog ruig.
Deze route is geweldig. Ik fiets langs een soort Kroatische Stonehenge. Dit blijkt een monument ter nagedachtenis aan de tweede wereldoorlog te zijn.
Na een korte klim slinger ik over een pad door de bossen. Met deze route is de fietstocht al geslaagd. De afdaling is helaas minder geslaagd. Keien en kuilen. De tassen vallen er soms af, ik hoor een breekgeluid bij m'n achterwiel en ik moet stapvoets naar beneden. Ik daal langzamer dan dat ik klim!
Eenmaal op 't asfalt zoef ik bergaf. Als ik door kan zoeven ben ik nog voor donker op m'n eindbestemming. Even later fiets ik glooiend door de vallei. Van zoeven is geen sprake meer als de temperatuur boven de 40°C komt. Ingehouden 'kruip' ik verder terwijl ik me nat blijf gooien. Tussen twee en vier uur is het gewoon te heet. Mensen zoeken de schaduw, laten een zwembad in de tuin vollopen, of ... . Ik kies voor deze derde variant, een koude pivo (bezalkoholno) op een terrasje in de schaduw. Inmiddels wordt de schade als gevolg van mijn onverharde avontuur duidelijk. Een losse remgreep en een gebroken achteras. Daar kwam dus het breekgeluid vandaan tijdens de (kilometerslange) afdaling over het keienpad. De remgreep schroef ik vast.
Onderweg ontmoet ik een Pools stel. Ze zijn naar de Kroatische kust gefietst en nu weer op weg naar huis. Ze maken een selfie (onsie?) ik geef het webadres van mijn fietsblog waarna we onze eigen weg vervolgen.
Na vieren is de ergste hitte voorbij, maar niet zonder gevolgen. Ik ruik verschroeid hout. Even later zie ik de rookpluimen boven de bomen.
Zonder problemen bereik ik Otočac. Even verderop in Prozor kampeer ik bij Mirella in de tuin. Ze is er niet, een dagje naar de kust met dit mooie weer maar de sleutel ligt onder de mat.
Op de teller staat 110 kilometer terwijl er 830 hoogtemeters is afgelegd.
Na het eten, wassen, tent opzetten komt Adriaan van Dis uit de tas. Onder een heldere gitzwarte hemel met ontelbare sterren zoek ik even later de tent op.
