Vannacht is het gaan regenen. Om zes uur miezert het nog, de lucht is egaal grijs en er is weinig wind. De zon zal haar werk moeten doen.
Ik maak me zorgen over het verkeer hier. Er zijn geen snelwegen, alles raast over dezelfde, soms slechte, weg. De route die ik wou nemen is me afgeraden, het zou een bospad zijn.
Helaas is ook mijn hoofdpijn terug en ik heb nog maar twee naproxen, tegen de tijd dat ik wegfiets nog maar één.
Ik rijd de miezer in en Gradačac uit. Na een paar kilometer schuil ik al onder een balkon. Een oudere man staat voor het huis en het tuinhek staat open. Ik rij de tuin in en zet m'n fiets onder het balkon. Hij praat een beetje Duits, we 'kletsen' wat totdat de bui minder wordt. Als het moment aangebroken is dat hij me een sljivovitsj gaat aanbieden zeg ik dat ik verder ga rijden. (Oef, op 't nippertje!).
Onderweg zie ik veel Zwitserse en Oostenrijkse nummerborden, bij huizen in Alpine stijl.
In Modriča vind ik een apotheek en koop extra naproksen. Als vanzelf kom ik op de (oude) weg naar Doboj terecht. Het rijdt heerlijk rustig en ontspannen, slingerend langs de Bosna.
Wanneer ik een Nederlands nummerbord zie, in de garage bij een huis, stop ik even om te kletsen. Ik maak kennis met Cengiz. Het water blijkt vannacht tot in de tuin te hebben gestaan. De Bosna stroomt regelmatig over, zo ook na de hoosbuien van afgelopen paar dagen. Volgens Cengiz zijn de voorspellingen dat het droog zal blijven na de regenbui van vanochtend en zo'n 27°C zal worden.
Volgens de oude baas die ik eerder op de dag ontmoette zou het in 't westen beter weer zijn dan in 't oosten.
Onderweg zie ik links (oostelijk) van me donkere luchten, rechts lichte wolken en de lucht wordt almaar blauwer.
De weg langs de Bosna blijft lekker rustig. Ze is wel op sommige stukken kapot maar daar kan ik dan makkelijk omheen. Ik geniet van het mooie landschap.
Bij Doboj volg ik even de drukke weg totdat ik afsla richting Banja Luka. De gele weg richting Banja Luka lijkt ook nog vrij rustig. Dit samen met de hoeveelheid vlaggen die ik zie, doen me denken dat vandaag ook hier een nationale feestdag is.
Het landschap voelt vertrouwd maar toch net anders dan wat ik ken van Slovenië en Kroatië. De weg stijgt en daalt licht. Af en toe rijdt er een vrachtwagen met wat auto's erachter. Een poosje later zie ik waarom. Ik rijd langs een open (dagbouw) steenkoolmijn. In 't dorpje voor de mijn doe ik nog inkopen, het is het laatste dorp dat ik de komende uren zal tegenkomen. Verderop steek ik een rivier over, over een brug die met beleid genomen moet worden. Gaten omzeilen en om en om een wagen van de ene en van de andere kant.
Na de brug over de Ukrina volg ik niet het bord Banja Luka maar kies ik voor een veel kortere - op de kaart - gele weg. Daarbij kom ik langs een badcomplex waarvan het hotel in dezelfde stijl gebouwd is als dat in Lendava. Ik zie geen baden en geen gasten, alles lijkt verlaten.
Even later ontdek ik waarom Banja Luka via een andere weg stond aangegeven, deze is onverhard. Mijn veldrijervaring komt me van pas, 20 kilometer over een bos- & veldweg van wisselende kwaliteit.
De bruggen die ik zie zijn allemaal verwoest. Toch zal ik naar de overkant moeten. - Later hoor ik dat door de overstromingen van een paar weken terug, alle bruggen verwoest zijn. - Op één plek ligt een noodbrug, ik kan m'n route vervolgen.
Nadat ik de weg had gevraagd aan 'n Oostenrijkse Bosnische, van wie ik ook nog een fles cola meekreeg, bereik ik in de afdaling na een flinke klim, het openbare recreatie terrein Mlinska Rijeka.
Een mooie rit van (alweer) 110 kilometer zit erop.
Ik sla m'n tent op, in 't schemerdonker en kampeer weer eens wild. De nacht valt snel.
