's Ochtends vertrek ik in de mist vanaf de Sana en zeg dag tegen mijn vissers. De onverharde weg ligt goed en ik daal geleidelijk af langs de Sana.
Het dal is hier nauw, heuvels steken naast me de hoogte in. Er zijn veel leuke plekjes om de tent op te zetten. Daar waar de verharde weg weer begint, lijkt zelfs een terrein met sanitair. Veel buitenhuisjes passeren me, de rivier is hier op haar mooist.
Bij de aansluiting met de hoofdweg zie ik een nest jonge puppies. Achtergelaten zoals zoveel honden. Ze leven van vuilnis dat ook overal ligt. Gisteren, in de afdaling, leek het of ik vanuit mijn ooghoeken zelfs een hond aan een paal zag. Die kan dan ook niet op pad om eten te vinden. Tijdens gesprekken hoorde ik dat veel dieren achtergelaten zijn. In de oorlog zouden er zelfs troepen achtergelaten honden geweest zijn.
De puppies kijken met vragende ogen en kwispelen. Helaas voor die puppies heb ik geen eten en ik kan ze ook al niet meenemen.
Eenmaal op de hoofdweg blijf ik dalen. Om negen uur zit ik aan de koffie in Oštra Luka.
Vanaf hier wordt de omgeving weer mooier, het stuk rond Sanski Most was minder interessant. Rustig daal ik de Sana verder af tot Prijedor, daarna mag ik ook weer even klimmen, de Madzari over. Hierna volg ik weer een rivierloop tot aan Bosanska Dubica. Tijdens mijn middagpauze in Knežica merk ik dat de slechte slaap van afgelopen nacht me begint op te breken.
Na een korte rustpauze klim ik weer op de fiets. Het land wordt lager. Nog een laatste heuveltje en ik ben in de vlakte. Eerst langs glooiende velden en dan langs de Una. Bij het kruispunt van Una en Sava steek ik (om half drie) de grens over naar Kroatië.
Na de grens fiets ik een tijd langs de Sava. Vlakke wegen, akkers en lintbebouwing. Een kiekendief vliegt boven m'n hoofd, ooievaars zitten op hun nest. Ik fiets door het natuurgebied Lonsko Polje.
Tegen zessen bereik ik Čigoč, na 148 kilometer mooi fietsen met maar 350 hoogtemeters (waarschijnlijk de vlakste van de hele fietstocht).
Bij de ooievaarspost zie ik fietsen met gigantische zonnepanelen op een fietskar. Een paar vlamingen is op pad voor een uitdagende onderneming. Volgens mij reden ze naar Griekenland en terug met elektrische fietsen waarbij de zonnepanelen de batterij voeden.
Bij Tradicije Čigoč breng ik de avond door. Voor het eerst in zes dagen sta ik op een echt kampeerterrein met voorzieningen (en ooievaar), ik neem het er maar eens van.
