Het startpunt van de route is Bardača, een waterrijk (natuur)gebied, dat door de gemeente Srbac toeristisch ontwikkeld mag worden. Hoe mooi de plannen zijn, zo weerbarstig is de werkelijkheid: Motel buiten bedrijf, kampeerplekken?, mais ingezaaid waar eerst het meer was.
Maar wel een natuurbad, Sportsko-rekreacivni centra “Bardača” en, zoals ik tot nu toe bijna altijd meemaak, immer behulpzame en gastvrije mensen. Betalen voor het zwembad?, welnee je bent te gast.
Voordat ik m'n tent op zet geniet ik nog van het natuurbad. Na een dag in de warmte koel ik heerlijk af.
Inmiddels is mijn fietsonderneming bekend geworden bij de bezoekers van het natuurbad. Mensen komen naar me toe, mijn fiets en uitrusting worden op de foto gezet. Waar fiets ik naar toe? Wil je wat ćevapčići? Water voor onderweg?
Maar ook kletsen voor de gezelligheid.
De tent staat uiteindelijk op het grasveld bij het zwembad. Kamperen is in dit deel van de wereld gewoon je tent opzetten waar dat kan. En wat is nou het mooie van het mislukken van het toeristisch ontwikkelen van een natuurgebied. Juist, rust en natuur. Meren en rietvelden, grindwegen met kuilen en plassen (asfalt??), vogels laten zich overal horen, kikkers springen weg voor m'n voeten, cicaden geven een nachtconcert, muggen heersen over de avond.
's Avonds gaan plotseling de lichten aan rond het water, het personeel leeft zich uit met een nachtelijke zwempartij. Genieten van het leven, een kunst die de moeite waard is.
Helaas is één van mijn tentstokken spontaan gebroken bij het opzetten, zou ik de kunst dan ook nog verstaan?
De nacht valt over een heldere lucht, de sterren zijn ontelbaar, de Melkweg is te zien als een band van lichtjes.
In de verte onwedert het. Laku noć...
