Enigszins geradbraakt door de luide muziek bij het huwelijksfeest in het naastgelegen restaurant afgelopen nacht, ga ik op weg richting de noordkust.
Ondertussen maak ik me zorgen over de rode vlek op mijn been die warm aanvoelt en langzaam verandert in een rode kring. Zou ik alweer, onopgemerkt, een tekenbeet hebben opgelopen?
Met een dubbel gevoel fiets ik weg. Met aan de ene kant de opwinding die opkomt bij de laatste ritten en aan de andere kant de teleurstelling omdat ik niet tot de oostkaap heb kunnen fietsen.
Via de doorsteek over de landtong kom ik bij Pachia Ammos weer aan de kust. Vanaf hier is de route, die langs de kust naar Agios Nikolaos loopt alweer een mooie.
Eerst nog kom ik bij de Minoïsche nederzetting van Gournia. De site is gesloten, Minoïers werken niet op maandag.
De weg draait verder langs de de ruwe rotskust waar telkens een baaitje of steile kloof opduikt.
Na de 'wetlands' en het mooie strand van Ammoudara stuur ik Agios Nikolas in.
In het stadje fiets ik kris kras kleine straatjes door om uiteindelijk bij het meer neer te strijken. Onder het genot van een cappuccino heb ik een gezellige babbel met de uitbaatster. Zo vertelt ze me dat eens duikers het meer in gegaan zijn en zelfs op 75 meter diepte nog geen bodem hebben kunnen zien.
Vanaf Agios Nikolaos volg ik de oude weg waarop ik vrijwel alleen ben met het landschap om me heen. Struikgewas groeit over het asfalt, geiten rennen voor me uit.
Het asfalt baant zich kronkelend een weg langs en over de bergen. Dit is fietsgenieten van de bovenste plank.
Als later het struikgewas plaats maakt voor, ja alweer, olijven, waan ik me als Popeye in Wonderland.
Na de laatste heerlijke beklimming over mijn smalle slingerweg daal ik in één ruk af naar Sisi waar ik net voorbij het dorpje het kampeerterrein vind.
Na 78 kilometer staat mijn tent op Kostas' Sisi camping. Onder welk soort bomen ook alweer? Juist ja.
