De Franschhoekpas over

In de ochtendkou van de Bergrivier breek ik op om even later de route naar Franschhoek verder te volgen. De weg leidt me door de vallei naar dit Hugenotendorp.

Niet alleen ik volg de weg daar naartoe. Het lijkt wel of iedereen uit de wijde omgeving ernaartoe gaat, terwijl ook nog alle fietsers op pad zijn voor een trainingsrondje, zo op de zondagochtend.

Langs de route wisselen maneges, wijngaarden en Kaaps-Hollandse huizen elkaar af.
Eenmaal in Franschhoek is het een drukte van jewelste. Kraampjes staan overal en terrasjes zitten vol. Er is hier een literair (en wijn) feestweekend.

Het Hugenotenmuseum, dat ik wil bezoeken, is deze ochtend voor de verandering gesloten. Net als ik staan veel belangstellenden voor een gesloten deur.

De koffiezaken in het dorp zijn gelukkig wel open. Na twee grote cappuccino's ga ik op pad naar de Franschhoekpas. Met het kleinste verzet fiets ik ritmisch naar boven langs de ruwe knoeperts van bergen.

Regelmatig krijg ik mooie uitzichten over de vallei en Franschhoek. Uiteindelijk kom ik boven op de 610 meter hoge pas en verandert de klimpret in daalpret. De motorrijders die me tijdens de beklimming inhaalden, geef ik het nakijken. Steeds sneller wil m’n fiets, op de weg die zich als een slang naar het dal slingert.

Aan het eind van het dal van de Dutoitsrivier komt de Theewatersdam in zicht. Na een kort bezoek aan Villiersdorp vindt mijn tent een plekje aan 't stuwmeer op het lege kampeerterrein van de Theewater Sports Club.