De volgende dag zoeven we (met de potentiële energie die we enkele dagen geleden hebben opgebouwd) Limburg binnen. We slingeren langs de Maas, waar we op sommige huizen het waterpeil van de afgelopen winter nog konden aflezen.
Zoals elke dag stoppen we rond een uur of elf om neer te strijken op een terrasje waar we de dorst laten zien wie er hier de baas is. Na een stuk of vier gesloten deuren besluiten we dat Limburgers en Brabanders pas na drie uur 's middags dorst krijgen, gezien de openingstijden van de uitspanningen.
Het vervolg van de route loopt door de Mariapeel en is een erg mooie. Het is hier weer volop genieten van de rust en de natuur. Zo mooi als echter het eerste deel van de route is zo ongelukkig blijkt de keus voor het laatste deel. De keuze voor de kortste route wordt meteen afgestraft door jakkerende automobilisten. Natuur en rust veranderen plots in herrie, stank en drukte. Hiermee wordt één van de hoofdregels voor de fietstrekker ons nog eens goed onder de neus gewreven: 'de kortste route is vrijwel altijd de slechtste'.
De kerk en de pastorie van het Brabantse Leende vormen het decor voor het eerste familiebezoek van de tocht. Bij het binnenrijden van het dorpje ontdekken we een fietsmuseum(pje) dat we vanzelfsprekend 's avonds bezoeken. Later op de avond brengen we ook een bezoek aan de mooie zestiende-eeuwse kerk.
De volgende dag volgt echter de mooiste excursie: de (onbeschreven) 'abdijbierentocht'. Bos, hei, akkers, grenspalen en kloosters maar vooral vele soorten bier. Met gloeiende wangen komen we weer terug op ons logeeradres.
Vanuit Leende fietsen we verder richting Noordzeekust. Daarbij passeren we zo ongeveer elk uur de Nederlands-Belgische grens (en omgekeerd). We zijn vandaag voorbereid op een flinke drukte. Het is zaterdag en mooi weer, een ideale dag om met de heilig koe over de polderwegen te tuffen, genieten en verpesten van het landschap tegelijk. Afgezien van bij het doorkruisen van Baarle-Hertog blijkt deze verwachting (gelukkig) in de verste verte niet uit te komen.
De tocht van vandaag wordt werkelijk één van de mooiste. De bossen en de hei, zelfs de mensen op fiets, ademen rust uit. Heel anders dan in het oosten van het land waar het in de weekeinden op de fiets zelfs file rijden was over de bobbelige bos-fietspaden.
Vandaag was het echt 112 kilometer lang voor 110% genieten, zelfs al is het kampeerterrein een woonwagenkamp van randstedelingen waar zelfs Anita en Sjonnie niet naar toe zouden willen.
Na het eten wil Annemiek dan ook een stukje wandelen, even naar het (volgens haar) vlakbij gelegen Bergen op Zoom, kunnen we meteen even langs de geldautomaat. Bergen op Zoom blijkt ruim twee uur lopen te zijn en de bus die ons terug zou kunnen brengen is die dag al vertrokken. Even na elven 's avonds zijn we weer terug bij de tent.
Op het moment dat we Zeeland binnen fietsten krijgen we (hoe kan het ook anders) een fikse tegenwind voor onze kiezen. Dat het daarbij benauwd en zelfs mistig is maakt deze dag er één om iets sneller te vergeten dan de andere. Gelukkig duurt de rit maar 50 kilometer.
Tijdens een korte stop worden we begroet en zelfs gekust door een kudde koeien. Wat een gekke beesten denken ze en wat hebben ze toch allemaal aan die fiets hangen?
De volgende dag is de mist en de benauwdheid gelukkig weer verdwenen. Voor het eerst maken we een ritje in het stoomtreintje tussen Goes en Borsele, vooral met de neefjes en nichtje is het leuk in de trein (ja, alweer familiebezoek).
We zetten de smokkelroute van twee dagen terug voort door Zeeuws-Vlaanderen. En het wordt ook vandaag weer een mooie. Na slingeren langs kreken, dijken en grenspalen eindigden we deze dag dicht onder de kust. Komende dagen (de laatsten van onze fietstocht) gebruiken we om eens lekker te genieten van zee, zon en strand. In plaats van in de 'gezellige' familie‑vakantieparken langs de kust overnachten we hier bij onze eigen familie.
Uiteindelijk wordt het toch weer tijd om op te stappen voor de laatste etappe. Via de Zeeuwse en Zuid-Hollandse kust naar Rotterdam.
Zo druk als het vlak achter de duinen is zo rustig is het zo'n kilometer of vijf landinwaarts. Genoeg polderwegen om er ook vandaag weer een mooie dag van te maken. Even later houden we een lunch-stop van zeker een uur op het strand, haast om thuis te komen hebben we niet echt. Met de lekke band die we krijgen (de eerste van de hele tocht) kunnen we zelfs nog wat meer tijd rekken.
Vlak voor Rotterdam verdwaalden we ook nog eens in het Clara Kinderbos. Gelukkig vonden we na niet al te lang zoeken de weg eruit zodat we nog voordat het donker werd onze eigen straat weer in reden. Uitpakken, was‑ en poetsbeurten stonden ons even later te wachten.
