De natte tent gaat de fietstas in. Misschien droog ik die later onderweg nog.
Tot waar ik vandaag ga fietsen weet ik nog niet. Ik zoek een mooie route richting de Ardennen. En dat lukt. Op en neer door de wouden, een fietspad over een oud spoortraject, beek en bossen, koffie in Matange en dan de grens over door de Franse Ardennen. Oef wat rijden de wegen hier lekker.
Ik pedaleer langs de Maas, kruis de rivier over een ijzeren boogbrug en mooi asfalt leidt mij het dal uit, de heuvel over. Bossen aan beide zijden, de zon boven me, mijn armen en benen rood verbrand, (ik draag m'n thermovest, tegen de zon, met de rits open).
Ik geniet zo van de omgeving dat ik vergeet om foto's te nemen. In Hagnies petanque op 't plein, baguette in papier in Vireux. Overal wachten de auto's voor me als ik m'n hand uit steek, of ik nou voorrang heb of niet. Frankrijk!
De route gaat verder richting Gedinne. Een bord langs de weg laat me weten dat ik weer in België ben. Het wegdek had me dat al verraden.
In Gedinne stop ik voor de dag, al na 70 kilometers maak ik er een eind aan. Voor het eerst op deze fietstocht bezoek ik 'n betaald kampeerterrein met voorzieningen. Douchen, kleding wassen, fiets nakijken en verder genieten van de avond.
Ik ontmoet een Nederlandse wandelaar. Hij blijkt op weg naar Rome, hoed af. We wisselen ervaringen uit en genieten verder.
Net na twaalven wordt ik uit m'n slaap gewekt door luide muziek. Na zo'n 20 minuten was ik niet meer geamuseerd en ben dat toch maar even duidelijk gaan maken. De rust keert weer en de slaap ook.
De zon schijnt alweer. Helaas is de wind zuid-oost, nu al de derde dag tegenwind.
Vandaag is een relatief korte rit, van zo'n 80 kilometers, gepland, vanwege de vele hellingen die er zullen komen terwijl er ook een flinke (tegen-)wind staat.
De route loopt door een mooie, de mooiste, omgeving. Ze loopt door de Ardeense bossen van de provincie Luxemburg. Flink stijgen en dalen over smalle wegen. Vanuit Haut-Fays is er een prachtig uitzicht over heel de omgeving. Vanaf hier is het afdalen naar Gembes om daar de Almache over te steken, een zijrivier van de Lesse. En vanzelfsprekend wordt elke afdaling beloond met een mooi klim. Deze keer langs de ruisende en kronkelende Almache. Weer dalen naar het karakteristieke Our om daar de rivier, jawel, de Our te kruisen, waarna een aanvankelijk steile klim me het dal uit voert.
Na het levendige Maisin volgt het kalme Villance met daartussen een passage van de Lesse. Vanaf Libin loopt de weg weer gestaag omhoog om me daarna naar beneden te laten zoeven. Na het oversteken van de Lomme leidt het mooie val de Poix naar St.Hubert. Was daar niet het Keltenmuseum dat we met de kinderen bezocht hebben? Ik zie het niet, misschien vergis ik me. (Inderdaad het bleek in Libramont te zijn).
Na Saint Hubert passeer ik over de hoogste col van deze rit, de Col de Plastrai, Tijd voor de middagboterhammen en om de tent te drogen.
Nog 30 kilometers naar mijn bivakplek. De zon brandt er inmiddels lustig op los, 34°C geeft mijn thermometer aan. Gelukkig heb ik het lekker warm in m'n thermovest dat ik aan heb om mijn armen te beschermen tegen verder verbranden.
In de afdaling zoef ik het land van Bastenaken binnen en tegelijk dat van de twee Ourthes. Ik volg een stukje van de Westelijke Ourthe. Vanaf Sprimont mag ik weer klimmen en dalen. Als ik bij Bertogne kom blijk ik mijn pet verloren te zijn. De pet waait regelmatig af maar blijft dan hangen aan een koordje. Waarschijnlijk is de combinatie van snelheid in de afdaling, tegenwind en de wind van de tegenligger (vrachtwagen) teveel geweest voor het koordje.
Een rustige route als die van vandaag heeft ook zo z'n nadelen, al 75 kilometers zonder cappuccino. Pas in Compagne zit ik eindelijk aan de koffie. Op tv zie ik de proloog van de Ronde van Italië. Na m'n tweede koffie heb ik voldoende energie om weer op pad te gaan. Ik fiets naar Engreux op zoek naar de bivakplek. Wat een toeristisch gehucht lijkt Engreux. De bivakplek blijkt bevolkt door kampeerders die met de auto gekomen zijn. De plek is vol! Een lange-afstand-wandelaar kiest, net als ik, ervoor om verder te trekken.
De route krijgt een vervolg over een oude brug over de Ourthe. Na een geweldige afdaling kom ik bij de brug waarna ik een bijna even geweldige klim mag nemen. Mijn hoofd wordt wat warm, ter vervanging van mijn pet maak ik een bandana van een katoenen tas, en dat werkt.
Zo'n vijf kilometers voor La Roche zie ik Maboge-Plage, een plek voor wildkampeerwagens. Het loopt tegen vijven, ik zet mijn tent ertussen. Lekker langs de Ourthe, ziezo! Op de teller staan toch nog 94 kilometers.
's Ochtends wordt ik wakker met een prachtig concert van alle vogels uit het Ourthedal. Het daglicht komt en een nieuwe route ligt in 't verschiet. Brr, ijskoud is 't nog om half zes 's-ochtends. Als ik wegfiets is het half acht. Doorheen de koude slinger ik langs de Ourthe. Mooie weiden, steile, beboste hellingen en een snel stromende rivier. Het is nog rustig of eigenlijk doodstil op de vroege ochtend.
Om vanuit het Ourthedal richting Hoei te fietsen kies ik de kleine wegen. Die blijken ook het steilst! Mooie uitzichten en genieten van de omgeving is het gevolg.
Eenmaal uit het dal ontbreekt de bebossing, tussen glooiende akkers geniet ik van het fietsen.
De steile afdaling bij Hoei, de gezellige drukte en het kasteel, ik neem het allemaal op terwijl ik langs fiets.
Eenmaal terug in Vlaanderen is het gedaan met de rust. Zaterdagmiddag, iedereen stuift naar de winkel, en ja ook ik moet nog wat inkopen doen en een Wifi-punt zoeken.
Ondanks de kaart die in geen relatie staat tot de werkelijkheid hier en ondanks (of dankzij?) de bewegwijzering Vlaamse stijl, zwerf ik over binnenwegen langs boerderijen, weiden en boomgaarden.
Als ik de gigantische abdij van Averbode zie weet ik dat ik bijna bij mijn bestemming ben.
Het bivakterrein in Hertberg-Oost is weer een mooie. Met voorzieningen zoals brandhout, gras, een houten platform, water, een afvalzak, een veld wc en ontelbare muggen. En ... medefietsers! Na de 137 kilometers van vandaag ben ik vroeg toe aan slapen.
Wat een heerlijke plek om te slapen. Om zes uur word ik gewekt door de vogels en net als afgelopen dagen doet de zon weer haar best om het een aangename dag te maken.
Om een route te vinden gebruik ik deze keer de fietsknooppunten. Het vinden van geschikte wegen is dan al voor me gedaan en ik hoop dan bij de kruisingen door te kunnen rijden zonder te hoeven stoppen om op mijn telefoon te kijken.
Op pad door de bossen, eerst een onverhard pad vanaf de bivakzone, daarna fietspaden die ik deel met de vele wielertoeristen. Na de Abdij van Tongerlo zet ik koers richting het Albertkanaal. Wind in de rug een lekker zonnetje, ontspannen fietsen maar wel: nog meer wielertoeristen, het loopt al tegen negenen.
Vanaf Schoten laat ik me door de knooppunten door het mooie Brasschaat richting Stabroek leiden. Bij Kapellen mis ik een bordje en besluit om op mijn gevoel verder te rijden. Helaas kom ik in de drukte. Na Stabroek keert de rust weer terug en vanaf Zandvliet fiets ik heerlijk langs de zeedijk van de Westerschelde naar Rilland. Al na 87 kilometers en nog op tijd voor de boterhammen ben ik op m'n logeeradres. Lekker bijkletsen en een middagje uitrusten, 'n luie zondagmiddag.
De laatste rit van deze fietstocht komt eraan. Een korte rit huiswaarts. Ook gisteren had ik al door naar huis kunnen fietsen maar gelukkig heb ik dat moment nog even gerekt en ga vandaag van de laatste dag mooi weer genieten.
Mijn route brengt mij via de dijk langs het Zoommeer richting Bergen op Zoom. Links het Schelde Rijn-Kanaal, rechts het Zoommeer met in de verte de stad.
De rustige wegen en doorsteekjes weet ik hier te vinden, de kaart blijft in de tas. De smartfoon doet alleen dienst als fototoestel.
Met de wind in de rug zoef ik richting de Hoeksche Waard. Ook al is de weg bekend, het blijft mooi.
Op 't Haringvliet weet ik dat ik bijna thuis ben. Nog een paar trappen en de laatste 57 kilometers zitten erop.
Een mooi fietstocht komt zo tot een einde. Het bivakkeren op de bivakzones bleken een goed keus. Ze maakten de tocht heerlijk ontspannen in een toch dichtbevolkt gebied en voegden zelfs een vleugje avontuur toe. Het Belgische landschap is, langs de rustige wegen, een uitnodiging voor de fiets.
